Aflevering 1: Gerjanne veilig aangekomen in Quito

Nou, daar zit ik dan: aan de andere kant van de wereld, op 3 kilometer hoogte. Maar voordat ik hier terecht kwam, is er natuurlijk al een hele reis aan vooraf gegaan.
Zaterdag 1 januari vertrok ik om 19.00 uur vanaf Schiphol. Om 22.00uur landde ik in Madrid en stapte ik daar over op het vliegtuig naar Guayaguil, een plaatsje onder Quito. Daar kwam ik om 06.30 uur plaatselijke tijd aan. In Nederland was het toen 6uur later. Hier moest ik overstappen. Het viel niet mee om erachter te komen bij welke gate ik moest zijn. Aan de Ecuadorianen had ik ook niks, niemand spreekt Engels. Of had ik misschien mijn Spaans beter op orde moeten hebben :P. Het valt nog niet mee om me verstaanbaar te maken en ik heb ook nog eens geen talenknobbel, dus dat belooft wat.
Om 9uur stapte ik in Quito uit en hoopte ik heel hard dat mijn bagage was aangekomen en er iemand klaar zou staan om mij op te halen en naar het gastgezin te brengen.
Gelukkig zag ik al gauw mijn geliefde reiziger Bob (Buitengewoon Onmisbare Backpack) op de band verschijnen en innig omhelsend verplaatsten wij ons naar de uitgang. Daar moest ik erg mijn best doen niet over de mensen heen te kijken (de gemiddelde lengte is 1.60-1.65). Om ze heen kijken, is wat lastig omdat de mensen hier aardig gezet zijn. Een ding is duidelijk: ik val hier wel op ;). Al vrij snel zag ik het bordje met de verlossende woorden: Gerjanne Trompert. Wat een heerlijk idee dat er op me gewacht werd, ik bij een wildvreemde in de auto zou stappen zonder Spaans te kunnen en afgezet te worden bij een familie die ik niet ken. Als dat geen avontuur is!
Bob en ik wurmden ons in de auto van onze chauffeur. Wurmen is het juiste woord, want de deuren gingen niet goed open en de bijrijdersstoel stond op standje ´Ecuadoriaan´. Dus inderdaad, met mijn benen in de nek nam ik plaats.
In de auto viel me meteen op dat er overal bergen zijn en de weg erg bergachtig is (een hellingproef in NL is er niets bij). In de bergen is het wat nevelachtig, maar later besefte ik me dat dat natuurlijk de wolken zijn. Tjonge, je zult als Ecuadoriaan maar elke dag in de wolken zijn..
Na een kwartiertje rijden en veel zinloze Spaanse zinnen (In NL is het koud nu, wat is het hier hoog, etc. Zal ik erbij vertellen dat zulke zinnen me gemiddeld 2minuten kostten om ze te formuleren en ik van het antwoord helemaal niets snapte?) werd ik afgezet bij mijn gastgezin.Een lief vrouwtje omhelsde me en er gebeurde waar ik al bang voor was:ze begon hele verhalen in het Spaans. Maar goed, met mijn woordenboek in de aanslag kon ik haar het een en ander duidelijk maken, hoewel de miscommunicatie vaak optrad. We dronken wat thee en de rest van de dag hebben Bob en ik wat uitgerust. De hoogte is wel te voelen, tenzij mijn conditie zo slecht is en ik daarom kortademig ben :P, maar gaat vanzelf wel over. Goed blijven drinken en rustig aandoen.
Vandaag: maandag 3 januari ben ik voor het eerst naar Spaanse les geweest. Dacht ik eindelijk afgestudeerd te zijn en nooit meer in de boeken te hoeven duiken, begin ik toch weer aan mijn schoolse leventje. Ik werd erheen gebracht door gastvrouw, in de hoop dat ik het zelf terug kon vinden (20minuten lopen straat in straat uit).
Ik heb privé-les en het was erg gezellig. Veel dingen besproken en geleerd. Best eng om alles in het Spaans te moeten doen, maar ja..ik moet het toch leren. Ik merk dat het nu al beter gaat dan gister, dus na 4 weken moet het helemaal goed komen.
De lessen zijn elke dag van 9-13uur en daarna loop ik weer terug naar de familie. Zo ook vanmiddag, onderweg wat geld gepind en een simkaartje gekocht en een internetcafé opgezocht.
En dat was het eigenlijk wel wat ik kwijt wilde.
Alles gaat dus goed en ik vermaak me wel. En nu de Ham-vraag waarvan iedereen het antwoord wil: is het lekker weer daar? Helaas voor mij valt dat vies tegen, vannacht veel regen gehad en overdag is het trui-weer. Dus dat is een beetje jammer.

Bedankt voor alle reacties en mailtjes die ik heb gekregen, waardeer ik en vind ik erg leuk! Het is anders stiekem wel een beetje een eenzame boel hier, alleen met Bob.

Groetjes Gerjanne