Aflevering 11: The story of Sucre

Iedereen heeft wel iemand in zijn of haar leven die erg belangrijk is.
Iemand die er altijd voor je is, je steunt als het tegenzit en je oppept om weer door te zetten en er het beste van te maken.
Iemand waarbij je jezelf kunt zijn, je diepste gevoelens kunt delen en waar je volledig tot uiting komt.
Iemand met wie je de hele wereld aankunt.
Zo´n persoon is erg belangrijk en je zou niet weten wat je zonder hem of haar zou moeten.
Ik ken toevallig ook zo iemand en ik heb besloten om aan hem dit onderstaand gedicht op te dragen:

´We kennen elkaar nog niet zolang
en toen ik besloot deze reis te maken, was ik wel bang
Zouden we met elkaar in contact kunnen komen
of zou ik daar alleen maar over kunnen dromen

Stad en land zocht ik af om te kunnen zijn bij jou
want ik weet al een lange tijd dat ik van je hou
Wij hebben echt een klik, we horen bij elkaar
niet bij elkaar kunnen zijn, is dan ook erg zwaar
Gelukkig hebben we elkaar hier gevonden en veel meegemaakt
en ik zal ervoor zorgen dat je die herinneringen niet snel meer kwijtraakt

Wat hebben we veel gedaan en veel gezien
helaas, niet allemaal voor een eurootje of tien
De projecten die we hebben bezocht
mensen blij gemaakt en spullen voor ze gekocht
Ja, jij brengt een lach op ieders gezicht
en samen met jou ben ik ook als een stralend licht

Ik geniet van wat wij samen voor anderen kunnen doen
dat is ook de reden dat ik je het liefst elke avond zoen
Wat moet ik zonder jou, ik zou het niet weten
zonder jou zouden de jongens in Sucre me al snel weer vergeten
Jij pept me op en staat altijd voor me klaar
ik ben blij met jou, mijn lieve gitaar´

De tweede week in Sucre is alweer ingegaan. En inmiddels heb ik mijn 23e verjaardag gevierd. Op het project heb ik snoepjes uitgedeeld (waar echt om gevochten werd) En ´s avonds heb ik gekookt voor 6 Nederlanders en samen hebben we een feestje gevierd.
Ik kan niet zeggen dat er veel gebeurd is naast uitstapjes, een gezellige verjaardag op het project en met huisgenoten en andere gezellige avonden in de stad of thuis op de bank. Wel kan ik zeggen dat het allemaal nog erg wennen is. Mijn werkzaamheden op het project zijn nog erg onduidelijk en er is weinig ruimte om zelf initiatief te nemen. Dit maakt het voor mij lastig om me nuttig te maken en het gevoel te hebben dat ik iets kan bijdragen.
Elke ochtend help ik de jongens met hun huiswerk. Dit valt niet mee, want veel dingen gaan over Bolivia (geografie en geschiedenis) en zijn natuurlijk in het Spaans. Rekensommen nakijken gaat prima, maar voor de rest is het toch lastig.
´s Middags speel ik met de kinderen of probeer ik een andere groep te helpen met het huiswerk. Ik merk dat er weinig ruimte is voor eigen initiatief en dit vind ik wel jammer.
Er is weinig begeleiding op het project en de jongens kunnen moeilijk stilzitten. Ze zijn erg druk en gaan vaak met elkaar op de vuist. In de pauzes kijken ze vaak televisie en dit zijn meestal gewelddadige films die ik later niet aan mijn kinderen zou laten zien.
Dit zijn voor mij lastige dingen, omdat ik niet goed weet of ik hiervoor de verantwoording moet nemen.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me prima vermaak op het project en elke dag vol enthousiasme aan het werk ga.
Maar we zullen zien hoe het vordert.

Liefs uit Sucre