Aflevering 8: een paar dagen uit het leven van...

Dinsdag: *Ring tring keding* krijg ik een sms, is mijn batterij weer eens leeg (de telefoons van hier hebben zeker niet de beste batterijen), of is het mijn wekker? Het is 7.30uur, dus zal het wel mijn wekker zijn. Ik rek me uit in mijn 1,5-persoonsbed en voel dat het gisteravond weer ietsje te laat is geworden. Tja, het salsa dansen (of moet ik zeggen ´salsa sjansen´) was weer erg gezellig. Ik werd bij de hand genomen door de Peruanen en heen en weer geslingerd over de dansvloer. Geen idee wat ik moest doen, maar het ging vanzelf (voordeel van een goede leider, hoewel ik toch vaak graag zelf de touwtjes in handen neem). Een beetje met m´n kont schudden (geen probleem! en erg sexy in mijn reizigersafritsbroek), zwoel in de ogen van mijn danspartner kijken en me laten opgaan in de muziek. Leuk toch?! Maar goed, de wekker is gegaan dus stap ik uit mijn bed. Ik zet water op voor thee, snijd een banaantje en doe er cornflakes en yoghurt bij. Broodje kaas met Pickwickthee denk ik erbij. Ik kijk naar buiten en zie dat het voor de zoveelste keer weer regent. Dat betekent weer: natte schoenen voor de rest van de dag. Fijn :), ik stop mijn verwaaide paraplu maar weer in mijn rugzak. Nadat ik mijn ontbijt gegeten heb, even snel heb afgewassen, tanden gepoetst en mijn haar heb gefatsoeneerd, pak ik mijn spullen en loop ik op weg naar werk. Een lekkere wandeling (als je de regen wegdenkt) van een half uur. Ik kan ook met de taxi, maar dat is dan weer 1euro en zuinig als een echte Nederlander, dat ben ik ook hier. Wat ik onderweg allemaal tegenkom weten jullie inmiddels (pissende mannen, hondenpoep, vrouwen met lama´s, etc.). Het is 8.50uur en ik stap het gebouw binnen en loop linea recta naar mijn computer om mijn overvolle mailbox te lezen :P. Heel Nederland is al druk in de weer op hyves, facebook en hot-en gmail (in Nederland is het 6uur later), dus wordt het tijd om me even bij te lezen. Om 9.00uur begint de Engelse les met de jongeren, dus ik pak nog even snel mijn spullen en verplaats me naar het klaslokaal. ´Goodmorning teacher, how are you?´ ´Goodmorning students, I am fine, thanks. Today we have an exam and I hope that you studied very well, it is not very difficult.´ Ik deel de blaadjes uit en sommige opdrachten moet ik vier keer uitleggen (naar mijn idee was ik bij de eerste keer al duidelijk genoeg, maar goed). Het is vervolgens muisstil en af en toe betrap ik ze op overleggen, maar dat wordt uiteraard niet getolereerd :P. Na een uur zijn de meesten wel klaar en behandelen we nog even de kloktijden. ´Es muy importante para saber el tiempo.´ Met een korte huiswerkopdracht wens ik ze nog een prettige dag en hoop ik ze de volgende les weer te zien. Het is inmiddels 11.00uur en ik begin trek te krijgen (tja, op welk tijdstip van de dag heb ik dat hier niet?), dus eet ik mijn koekjes met een lekker (licht smakeloos) kopje thee, mét suiker. Ik kruip achter de computer om de les in het draaiboek voor de volgende vrijwilligers te zetten. Ondertussen bedenk ik wat ik de volgende les wil gaan doen en bereid ik dat voor. De familie en kleuren hebben we nog niet behandeld, dus dat gaan we de volgende les doen. Eerst maar vast een beginnetje maken met het nakijken van de examens. Poeh..dat valt nog niet mee. Zullen ze wel goed geleerd hebben? Hebben ze dan zelfs niet de basis gehad tijdens hun schoolperiode? Hm..wat gaan we hieraan doen? Misschien is bijles een idee, ik zal het even overleggen met de directie. Nee, een beter idee is om extra lessen voor te stellen, zodat we meer tijd hebben om het Engels ook echt in de praktijk te brengen door middel van Youtube-filmpjes, songteksten, etc. Anders heb ik nog maar 6 lessen te doen en dat is lang niet genoeg om ze goed Engels bij te brengen. Dit vindt de directie een goed idee en de volgende les zal er gepolst worden of er animo is voor extra lessen.
Inmiddels is het 13.00uur (als er iets overlegd moet worden, duurt dat vaak 2x zolang als in Nederland. Hier zijn ze in mijn ogen dus wat minder effectief, of zijn we in Nederland gewoon minder gezellig en alleen maar zakelijk als we iets overleggen?). Ik kruip achter mijn computer, omdat ik een skype-date met mijn ouders heb. Even (1,5uur) horen hoe het met ze gaat en of er nog wat te beleven valt in Nederland. Uiteraard doe ik uitgebreid verslag van de boeiende avonturen die ik hier beleef en ik doe alsof ik elke dag weer wat nieuws beleef (in werkelijkheid zijn sommige dagen ook weleens saai). Om 14.30uur pak ik mijn gitaar en lesmateriaal voor de kleinsten en begin ik aan de wandeling naar de bus. De Engelse les voor de kinderen wordt namelijk op een andere locatie gegeven. Met mijn gitaar en overvolle tas wandel ik door de arme wijk van Cuzco. Ik bedenk me dat ik hier een angst voor honden heb ontwikkeld, want elke keer (dat is elke 5 stappen) kom ik weer een hond tegen die me met luid geblaf tegemoet komt. Straks doet hij me wat! Ik ben wel ingeënt tegen rabiës, maar dat betekent dat ik 36uur extra heb om een ziekenhuis te zoeken nadat ik gebeten ben ;). Dus ik hoop dat ze van me afblijven. Na een kwartier lopen, kom ik bij de plaats waar de bussen vertrekken. Ik steek mijn hand op en wurm me in de bus. Wurmen is ook hier weer het juiste woord, want de busjes zitten vaak propvol, zijn niet gemaakt voor staande mensen boven de 1.70m en elke keer als iemand uitstapt wordt men opgejaagd om snel uit te stappen omdat de bus anders weer wegrijdt. Je moet je voorstellen dat het voor mij altijd weer een uitdaging is om uit de bus te stappen (1.84m, bepakt met een gitaar en een volle tas en het opgejaagde gevoel van snel uit de bus te moeten stappen omdat ik er anders gewoon onder lig).
Maar goed, ik ben aangekomen op de locatie en een aantal kinderen zien me alweer aankomen (is ook moeilijk te missen denk ik). ´Profe, como estas?´ Ja, het gaat goed, mag ik eerst even de deur openmaken? we beginnen over 5 minuten.
Wanneer de kinderen binnen zijn, begin ik weer met het vaste ritueel aan Engelse liedjes. Het zijn er momenteel 4 (Hello, welcome everybody op melodie van Dank u voor deze nieuwe morgen, This is a dog op melodie van Dit is de dag, 1,2,3,4,5,6,7,8 op melodie van Lees je bijbel bid elke dag en Red, yellow, orange, blue, green and violet, op melodie van King of kings and Lord of lords).
De kinderen zijn erg geconcentreerd en hebben hun schriftjes alweer in de aanslag (dit is de groep van 7-12 jaar). We behandelen het alfabet en ijverig wordt er geschreven. Ze vragen constant of ze het goed geschreven hebben en of ik het netjes vind. Ja hoor, ik vind het allemaal prima. Na anderhalf uur sluit ik af met een liedje dat ze nog graag willen zingen: dit is vaak ´La cancion de numeros/1,2.3,4,5,6,7,8´, want die zingen we erg hard en we hebben allerlei varianten bedacht (met handen klappen, met tong klakken, met voeten stampen, rondjes draaien. Prachtig vinden ze dat). Ik sluit het gebouw weer af en wurm me in het busje. Plotseling stoppen we met rijden en ik heb het idee dat de auto stuk is. Maar nee, de chauffeur moet plassen. Oké, dan wachten we even.
Om 17.00uur kom ik weer op kantoor, ruim ik mijn spullen op en overleg ik nog even wat dingen. Rond 18.30uur verplaats ik me huiswaarts en bedenk ik wat ik zal gaan eten. Ik heb weinig zin om te koken, dus ik vraag wel wat huisgenoten om mee uit eten te gaan. Rond uurtje of 9 ben ik weer terug, kijk ik nog even televisie en duik ik daarna mijn bedje in. Weer een dag voorbij en de salsa..? die sla ik vanavond even over.

Weekend: Het is vrijdagavond en ik heb een personeelsfeestje. We doen allerlei groepsspellen, eten chips en taart, dansen de salsa en we zingen karaoke. Het lijkt me een leuk idee om een Nederlandse stempel te drukken op dit feestje dus stel ik voor om Marco Borsato Dromen zijn bedrog te gaan zingen. Samen met een andere Nederlandse vrijwilliger, een meisje van mijn leeftijd, zingen we de longen uit ons lijf. Fijn om me even een echte Nederlander te voelen. Het is gezellig en leuk om de collega´s een klein beetje los te zien gaan op muziek, maar het blijft wat bedeesd. Misschien is dat de cultuur. ´s Avonds laat neem ik een taxi terug en besluit ik niet meer mee te gaan stappen, maar gewoon lekker te gaan slapen. Het is dit weekend namelijk Carnaval en er blijkt een groot feest te zijn in Urubamba (1,5uur vanaf Cuzco), dus daar gaan wij als feestende Nederlanders natuurlijk heen op zaterdag. Er blijkt met water, verf en schuim gegooid te worden, dus lijkt het ons verstandig om carnavalskleren aan te schaffen. Op zoek naar foute kleren! Het resultaat: een strakke knalpaarse legging en een zwart shirtje (zie foto). Zal ik dat later nog eens aandoen? Zaterdagmiddag rond 15.00uur verplaatsen we ons met z´n 20-en naar het busstation om daar in busjes te stappen van 8 personen. De rit is erg mooi, we rijden door een uitgestrekt landschap waar weinig mensen wonen. Bergen met sneeuw en kilometers ongerepte natuur: prachtig! Het is wel wat spannend, omdat de chauffeur erg roekeloos rijdt: inhalen voor een onoverzichtelijke bocht, inhalen waardoor we met z´n 3en naast elkaar rijden en dat alles met harde snelheid. We houden ons hart vast. Gelukkig stappen we na ruim een uur uit: erg misselijk en beroerd van het rijden. We komen aan in het hotel waar we deze nacht zullen verblijven. WOW!! Echt super zeg, midden in de natuur, omgeven door bergen en de 3-persoonskamers zijn ook fantastisch. Drie 2-persoonsbedden, een schone badkamer. Wat willen we nog meer? Hier kunnen wij onze kater wel uit gaan slapen. ´s Avonds gaan we met een groep uit eten en we komen een leuke pizzeria tegen. Eerst lijkt er niemand binnen te zijn, maar na een aantal minuten komt de eigenaar naar ons toe, vergezeld door een gigantische alcoholwalm. We bestellen pizza´s en wachten zo´n 1,5uur op ons eten. Ach, we zijn een weekendje weg dus wat maakt het uit. In een andere tent nemen we nog een heerlijke brownie na. Had ik al verteld dat ik best vaak brownies eet hier? Nee? Nou, bij deze.
Na het eten maken we ons klaar voor het gigantisch grote carnavalsfeest. Het belooft een gave avond te worden. Bij de ingang van het feest krijgen we een hoed, fluitje en wat andere meuk. Er is nog bijna niemand, maar we zijn ook wel wat vroeg. We begeven ons naar de dansvloer en het gebouw blijkt eigenlijk een grote schuur te zijn: honderden mensen passen hier niet in, dus hoe ze dat willen gaan doen? Rond middernacht zijn er welgeteld 20 Europeanen en 30 Peruanen: big party! Het schuim dat werd beloofd is ook echt de moeite waard: wel 3 grote vlokken liggen er op de grond. Rond 2.00uur zijn we helemaal lam gefeest en besef ik me dat dit het geweldigste feest was dat ik ooit heb gehad. Ik bedoel, de drank was niet te drinken en veel te sterk, de Peruanen waren dronken en iemand uit onze groep is met spoed naar het ziekenhuis gebracht omdat er drugs in haar drankje is gedaan. Nee, het geweldigste feest ooit!
De dag erna gaan we nog even de stad in en we worden door de plaatselijke bevolking flink belaagd met waterkanonnen, waterballonnen, verf en andere dingen die typisch bij carnaval horen. We zetten het flink op een lopen, maar we kunnen niet vermijden dat we door en door nat worden. Rond de middag besluiten we onze spullen te pakken en weer richting Cuzco te gaan. Gelukkig rijdt deze chauffeur een stuk beter en rustiger, waardoor we minder misselijk thuis komen. ´s Avonds gaan we nog lekker uit eten en we kijken een film om vervolgens voor middernacht in ons bed te liggen. En zo begint er weer een nieuwe week in het verre Cuzco!

Volgend weekend ga ik met wat collega´s naar Arequipa, een plaats in het zuiden van Peru met een groot strand. De temperatuur blijkt daar warmer te zijn, dus een relax weekend gaat het zeker worden. De planning is om vrijdagochtend 11 maart te vertrekken en maandag in de loop van de middag weer terug te komen. De busreis zal rond de 8uur duren en het is veel veiliger om overdag met de bus te gaan dan ´s nachts. Misschien herinneren jullie het busongeluk in Peru van eind februari dat midden in de nacht is gebeurd? ´s Nachts rijdt er vaak maar een buschauffeur (ARBO-regels van pauzes tussendoor en afwisselen van bestuurder kennen ze hier niet) en wordt er erg roekeloos gereden op de bergweggetjes waarbij je zo de afgrond in kunt kijken. Dat dit ongeluk destijds is gebeurd, is op zich niet heel verwonderlijk dan, maar ik vermijd zulke risico´s als dat kan.

Waar is eigenlijk de Vraag Van Deze Aflevering gebleven? Ja, dat vroeg ik me ook een beetje af. Mijn creatieve geest heeft het misschien een beetje begeven, of heeft last gekregen van de hoogteziekte (het is hier hoger dan in Quito).
Maar ik heb een alternatief bedacht, met behulp van een hulplijn uit Nederland genaamd GJ (Geweldige Jongen).
Het alternatief is de WGH: Wat Gebeurt er Hierna??
Bij elke weblog post ik wat foto´s en elke foto heeft natuurlijk zijn eigen verhaal. Een foto specifiek pik ik eruit en daar gaat de WGH over.
De WGH van deze keer gaat over de foto waarbij ik met 3 Nederlanders een biertje drink op het grote plein van Cuzco, Plaza de Armas.
De opties voor de WGH zijn:
a)We dronken ons biertje, dronken er daarna nog een paar en liepen dronken terug
b)Bij de eerste slok werden we opgemerkt door de politie en verzocht het plein te verlaten
c)We werden beschuldigd van openbaar dronkenschap en moesten een nacht verblijven in een politiecel
d)De politie dronk gezellig met ons mee en zwalkte vervolgens dronken over het plein
e)..eigen inbreng

Reacties zijn weer welkom via deze weblog.
Rest mij nog te vermelden dat ik me nog prima vermaak en de tijd best hard gaat.

Liefs uit Cuzco