Aflevering 7: Cliché bevestigd!

Lieve trouwe lezers,

Het grote cliché bij psychologen is altijd de HAM-vraag: Wat voel je nu en wat ervaar je daarbij?
Om dit cliché eens grondig te bevestigen, ben ik over deze vragen gaan nadenken en heb ik daar prachtige antwoorden op geformuleerd (althans, dat vind ik zelf).
Deze vragen overdacht ik, zittend op een bankje en uitkijkend over de stad Cuzco.
Bij de filosofische vraag ´Wat voel ik nu?´ kwam ik op het diepzinnige antwoord: een zeker geluksgevoel, een relax idee van niet te hoeven haasten en overal aanwezig te moeten zijn, zoals in Nederland. Daarnaast voelt het erg goed als de zon schijnt en ik mijn nodige gelukshormoontjes daar van binnen krijg. (Helaas regent het meer dan de helft van de tijd, waardoor ik mijn hormoonspiegel niet altijd up-to-date kan houden). Maar goed, ik kan niet alles hebben hier, ook een gevoel dat ik vaak heb. Als iets tegen zit (zo ben ik 1,5 dag goed ziek geweest), ik een te gevaarlijke wandelroute heb gekozen en iedereen zijn adem inhoudt of ik niet 20 meter naar beneden te pletter val op rotsen (geen zorgen! ik heb het overleefd, maar de volgende keer kies ik een andere route :-S), of als iets hier niet te koop is (overheerlijke Mona-toetjes), dan kan ik me daar heel even druk om maken. Ik baal dan een paar minuutjes en vervolgens ga ik weer verder waar ik mee bezig was (nee, niet met het balen ervan, maar hetgeen ik daarvoor deed).
Zo houd ik het uit voor mezelf. Eigenlijk is dat ook niet zo moeilijk, want er is genoeg te doen hier, leuke mensen om een biertje mee te drinken, te gaan stappen of gewoon gezellig te kaarten en een film te kijken. De sfeer is hier goed, wel erg Nederlands en dat is niet altijd even leuk. Ik zit hier om de cultuur te proeven, de taal te spreken en in de Peruaanse gemeenschap te leven, maar dat gaat dus niet altijd. Hoewel ik wel eerlijk moet toegeven dat de Nederlandse taal me makkelijker afgaat, ik het heerlijk vind om Nederlandse programma´s te bekijken (ik ben een zeer trouwe fan van Boer zoekt vrouw: tja, wie niet eigenlijk?) en ik het gezellig samenzijn met de Nederlanders heel erg waardeer.

Het antwoord op de vraag ´Wat ervaar je?´ vind ik veel diepzinniger en ik had nooit verwacht dat ik zoveel talent had om zo´n prachtig antwoord daarop te formuleren. Ik wil je vragen of je je ogen wilt sluiten en wilt proberen je voor te stellen wat ik zie en ervaar op dat bankje. (Tip: misschien kun je dit eerst allemaal even lezen voordat je je ogen sluit).
Je kijkt om je heen, (over de mensen heen, want je bent net als ik 1,84m) en je ziet van alles. Toeterende taxi´s van formaat platgedrukte koektrommel, vrouwen in traditionele kledij met lammetjes in hun doeken, vrouwen met alpaca´s die vragen of je een foto van ze wilt maken, een grote familie die half struikelend uit de taxi stapt en de achterklep opent om hun alpaca eruit te halen (echt waar!), twee honden die op een brute manier de liefde bedrijven en de jengelende verkopers die hun koopwaar onder je neus drukken en niet weggaan voordat je ze volledig genegeerd hebt.
Wat je op dat moment ruikt, is de typische geur van Cuzco: een heerlijke aroma die een combinatie is van hondenpoep (hoe vaak ik daar al wel niet ingestaan heb), een zure geur van bedorven vlees en als slagroom op de taart: de heerlijke geur van mannenpis!
Hoe weet ik nu dat het mannenpis is? Nou, ik zie regelmatig een organisme van het soort ´mens´ en geslacht ´mannelijk´ die zijn professor buiten boord hangt om de muur (waar ik dan langsloop) van water te voorzien. Dit gebeurt dan op zo´n manier waardoor ik elke keer weer denk: Kan je hem niet gewoon thuis uitlaten, want ik heb geen zin in natte schoenen en kijk gewoon even voor je.
En wat zie je nog meer? Heel veel politie die de helft van de tijd eigenlijk weinig uitvoert. Ja, af en toe blazen ze op een fluitje, maar ik heb dan geen idee naar wie of voor wat. En mensen die elkaar begroeten met een kus op de wang. Op mijn werk doen ze dat ook allemaal, in het begin was dat even wennen. In Nederland vind ik het ook altijd zo´n ´ding´ om iedereen drie zoenen te geven. Gelukkig is het er hier dus maar een, hoewel...er lopen hier een paar leuke knappe kerels rond waardoor ik me er elke dag weer op verheug dat ik 3x (bij het groeten van ´goedemorgen´, ´goedemiddag´ en ´tot morgen´) een zoen van ze krijg. Fantastisch!
Het feit dat ik me hier elke dag op verheug geeft wel duidelijk aan dat het tijd wordt dat mijn vriendje langs gaat komen :P. Nog vier weken en ik krijg namelijk geweldig bezoek uit Nederland. Ik zal niet zeggen dat ik elke dag zit af te tellen, maar het vooruitzicht is toch wel erg leuk. Marleen (mijn zusje) en Gert Jan (mijn vriend) komen 25 maart voor twee weken naar Cuzco. Maar dit duurt dus nog eventjes. Dus tijd voor een ander onderwerp.

Het werk is erg leuk. Deze week heb ik het spits afgebeten voor de drie verschillende Engelse lessen die zich elke week weer zullen herhalen. Op dinsdag-en dondermiddag geef ik les aan kinderen tussen de 7 en 12 jaar. Elke woensdag-en vrijdagmiddag geef ik les aan kinderen onder de 6 jaar. En elke dinsdag-en donderdagochtend geef ik les aan 20 volwassenen tussen de 20 en 30 jaar. In totaal geef ik elke week 14uur les.
Het was best spannend de eerste keer, zeker omdat de kinderen/volwassenen erg snel praten en ik het dus niet allemaal kan volgen. Vooral voor de les met de volwassenen was ik een beetje zenuwachtig. Ze zijn bijna allemaal ouder dan ik, ontzettend enthousiast (toen werd verteld dat er Engelse lessen kwamen, waren ze helemaal door het dolle heen en stelden allemaal vragen wat we zouden gaan behandelen) en verwachten er veel van. De eerste les ging gelukkig ontzettend goed en het was geweldig om te doen! Ik had de les goed voorbereid en iedereen deed gemotiveerd mee. Ze willen heel graag leren en stellen ook veel vragen als ze iets niet snappen. Hoe ik dat doe met mijn Spaans? Nou, als ik iets niet goed kan uitleggen, beeld ik het uit en zijn er altijd wel leerlingen die me helpen met het vinden van de juiste woorden. Ik heb ook al gezegd dat Spaans voor mij net zo is als Engels voor hen en dat schept een band. Buiten school kom ik weleens leerlingen tegen en ze noemen me allemaal ´professora´ en spreken me aan in het Engels. Dat is toch super?
Ik kan wel zeggen dat ik hier goed op mijn plaats zit en merk dat dit is wat ik zo graag had gewild: leven in een andere cultuur, nuttige dingen doen en een band opbouwen met de mensen. Om terug te komen op wat ik voel (daar gaan we weer) ben ik gewoon echt blij dat ik dit mag doen en vanuit Nederland mensen met me meeleven en erachter staan.
Binnenkort zal ik ook een workshop voor moeders gaan geven over psychologische thema´s: samenwerken, lichaamstaal, communicatie, etc. En heb ik vorig weekend met de directrice een opzet gemaakt voor een workshop voor het personeel van dit project. De betrokkenheid staat op een laag pitje en de saamhorigheid is niet altijd wat het zou moeten zijn. Hier ga ik wat ideeën over uitwerken en de workshop voorbereiden. Ook wel weer een mooie uitdaging die ligt op mijn vakgebied.

Voor de rest vermaak ik me prima. De werkdagen zijn soms wel lang (van 9-19uur) en daardoor heb ik ´s avonds vooral zin om op de bank te ploffen, televisie te kijken (ja, die hebben we) of een boek te lezen.
Op andere avonden onderneem ik iets met mijn huisgenoten, we zijn met 5 Nederlandse meiden. We eten dan samen, gaan een potje Yahtzeeën of kaarten, of gaan de kroeg in om te poulen. Genoeg te beleven hier en de maand februari is daardoor alweer bijna voorbij (des te eerder is mijn bezoek hier, of klinkt dat te wanhopig?).
Verder nieuws heb ik eigenlijk niet. Het gaat goed met me en wil jullie weer bedanken voor alle leuke/grappige/lieve reacties.

Gedurende mijn periode in Peru heb ik een telefoon met het nummer: 0051-974 244 669.

Liefs uit het mooie Cuzco