Aflevering 4: Bob vertelt..

Fijn, word ik in een hoek gezet, mag ik niet meer mee en ben ik opgezadeld met de taak om deze aflevering te maken. Hm..en dat in het kader van ´therapie voor mijn verlatingstrauma´. Ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet vinden, maar ik zal mijn best doen de negativiteit niet teveel te laten doorklinken in mijn verhaal.
Buiten het feit om dat ik niet meer mee mag op avontuur, geniet ik toch wel intens van deze trip. Ik bedoel, ik weet dat Gerjanne me straks weer heel hard nodig heeft en dat ze zonder mij hier niet was gekomen met al haar spullen. Dat is een fijn idee!
Ook geniet ik ervan als Gerjanne overdag naar school is en ik de kamer voor mezelf heb. De vrouw van de familie komt me dan vaak eventjes gezelschap houden. Ondertussen veegt ze dan de vloer, maakt ze het bed op en ruimt ze de spullen van Gerjanne een beetje op. (Ze is best een sloddervos, wist u dat? Volgens mij is haar kamer in Luttelgeest nu ook een grote chaos, maar ik kan me vergissen. Ik zal dat eens navragen bij haar ouders).

Verder komen de hondjes vaak even op bezoek, er zijn er 4 en er is altijd wel eentje die even aan me wil snuffelen. Vorige week kreeg ik nog een lekkere warme douche van ze, dat was echt genieten. Gerjanne was daar minder blij mee, vond ik wel jammer.
Ook doet het me goed dat mijn naam wereldwijd bekend is. Gerjanne heeft mijn naam zelf bedacht, ze dacht ook even grappig te zijn. Maar ik blijk nog heel veel familie te hebben, allemaal genaamd Bob. Voor de geintereseerde: zie het volgende filmpje waarin mijn familie Bob wordt voorgesteld in de eerste paar minuten:
http://www.youtube.com/watch?v=z6ETubPJzgQ.
Het is toch een fijn idee dat ik niet alleen op deze wereld ben, hoewel Gerjanne mij dat gevoel soms wel geeft :-(. Gert Jan, heb jij niet last van een verlatingstrauma? Ze moest en zou per sé naar Zuid-Amerika. En als ze eenmaal iets in haar hoofd heeft... Toch wel aardig van haar dat ze het goed vindt dat je 2 weken langs komt als ze in Peru zit.

Maar ze vertelt gelukkig elke avond wel wat ze allemaal gedaan heeft die dag. Dat vind ik lief van haar. Zo weet ik dat ze vorige week een nieuwe docent heeft gekregen waarmee ze erg veel praat over verschillende onderwerpen (politiek, cultuur van Nederland, Psychologie). En is ze met een meisje van school naar een nationaal museum geweest van Ecuador. Afgelopen zaterdag is ze naar Otavalo geweest, een toeristische plek met een heeeeeeele grote souvenirmarkt. Om hier te komen moest ze met vier verschillende bussen en natuurlijk stond nergens duidelijk aangegeven waar ze moest stoppen of waar ze heen moest en welke bus ze moest hebben. Dus in haar beste Spaans heeft ze de trip van 3uur kunnen plannen en was ze op zaterdag weer op tijd terug. Zondag is ze naar een museum geweest van de schilder Guayasamin. Deze schilder maakte schilderijen van de armoede in Ecuador en was een voorvechter van gelijkheid. Een pakkende tekst die hij geschreven heeft is: ´Yo llove por que yo no tenía los zapatos. Hasta yo ví un niño que tenía pies´ (vertaling: ik huilde omdat ik geen schoenen had, totdat ik een kindje zag dat geen voeten had)

Gerjanne heeft veel uitstapjes gedaan en het enige wat ze nog echt graag wil doen is een trip naar de bergen van Quito. Er schijnt daar een geweldig uitzicht te zijn. Ze bekijkt of het weer deze week helder is en dan gaat ze met een paar studenten die kant op. En daarna heeft ze het eigenlijk wel gezien hier in Quito. De laatste week (zaterdag 5 februari vliegt ze naar Peru) heeft ze nog Spaanse lessen in laten plannen, want die week was eerst vrijgepland om door Ecuador te reizen. Hoe beter haar Spaans, hoe meer ze kan betekenen voor de mensen in Peru en Bolivia. En daarvoor zitten we hier toch? Niet om alleen maar leuke dingen te doen, maar vooral om de handen uit de mouwen te gaan steken!

Het leven in Ecuador went snel, hoewel bepaalde dingen nooit zullen wennen hoe vaak je ze ook ziet. De oude man met één been die door iedereen wordt genegeerd, de straathonden die er vreselijk uitzien, kindjes die op straat te slapen worden gelegd zodat de ouders in de buurt kunnen werken, de oude tandloze van verdriet verbeten vrouw die wanhopig haar handen ophoudt voor een aalmoes.
Nee, daar wil je liever niet te lang over nadenken. Maar het is hier aan de orde van de dag. Helaas!

Maar goed, laat ik verder gaan met de VVDA van de vorige aflevering. Juan (wie dat ook moge zijn) heeft als eerste het goede antwoord gegeven. Het water in een badkuip stroomt op de evenaar namelijk noch rechts- noch linksom, maar recht naar beneden. De krachten op de evenaar werken tegen elkaar in waardoor er een evenwicht ontstaat en het water dus recht naar beneden stroomt. Paul, ik zal het antwoord voortaan niet meer verklappen op hyves, deal? ;-).
En Juan: !Enhorabuena! Yo te conozco. !Claro! Tu estas en mi cabeza dondequiera yo voy. Tu eres mi cosa sabrosa!

De VVDA van deze aflevering is: Welke Nederlandse artiest is betrapt op het namaken van dit nummer?
http://www.youtube.com/watch?v=SVoNefPBoL0
Naam+Titel por favor

Het was me een waar genoegen deze weblog te schrijven. Rest mij als laatste nog te vermelden vanuit de hoek van de kamer dat de laatste weblog in Ecuador weer gewoon door Gerjanne geschreven zal worden. De laatste Ecuadoriaanse aflevering zal twee Top 10´s bevatten. Spannend..

Ik zal haar straks vertellen dat ik niet meer zo boos op haar ben en erg blij ben dat ze het zo naar haar zin heeft.

Een dikke packert van Bob